Σήμερα κατά το μεσημβρινό μου (!) διάλειμμα από τη μελέτη για την ρημάδα εξεταστική, είδα 2 καινούρια επεισόδια από μια σειρά που προβάλλεται και στη χώρα μας. Πρόκειται για τη σειρα “One Tree Hill” με την Ελληνική Απόδοση του τίτλου “Φίλοι για πάντα“.
Mου θυμίζει λίγο, το “Χτυποκάρδια στο Beverly Hills” που παρακολουθούσα με ιδιαίτερη προσήλωση στα εφηβικά μου χρόνια, χωρίς οι δυο σειρές να μοιάζουν στην πραγματικότητα ιδιαίτερα. Τα επεισόδια που είδα σήμερα ήταν από την Πέμπτη Σεζόν. Μια παρέα παιδιών, βρίσκεται ξανά στον τόπο που μεγάλωσε ύστερα από τέσσερα χρόνια και κάνει απολογισμό σε όλα όσα απέκτησε ή έχασε. Ορισμένοι έκαναν αυτό που ήθελαν, ορισμένοι όχι. Όλοι όμως, έχουν ένα κενό στη ψυχή τους, ένα φόβο, μια ανασφάλεια. Γιατί; Γιατί έχασαν τους εαυτούς τους κατά το ταξίδι της ζωής. Έχασαν αυτά που θεωρούσαν δεδομένα όσο ήταν έφηβοι και μ’ αυτά πρέπει πια να έρθουν αντιμέτωποι τώρα.
Πιστεύω πως σ’ αυτό το σημείο καταλήγουμε κάποια στιγμή όλοι. Η ζωή τρέχει, προσπαθούμε να τη φτάσουμε, κάνουμε ότι μπορούμε για να μην χρειαστεί να κοιτάξουμε στο παρελθόν και τελικά, κάποιο συμβάν, κάποια ανάμνηση, κάποια νοσταλγία, μας κάνει να γυρίσουμε για λίγο το κεφάλι προς τα πίσω και να κάνουμε έναν απολογισμό. Βασικό ερώτημα των περισσότερων είναι: “Έγιναν τα όνειρά μου πραγματικότητα?”. Μα όλοι αυτό δεν επιδιώκουμε; Να βάζουμε στόχους, και να τους βγάζουμε εις πέρας με όσο μεγαλύτερη επιτυχία γίνεται, και με λιγότερες απώλειες. Και αυτό είναι το ζητούμενο στη ζωή, αυτό είναι το υγειές. Γιατί όταν δεν έχουμε στόχους και όνειρα, δεν έχουμε και κίνητρα να προχωρήσουμε. Βέβαια, τα όνειρα του καθενός, είναι κάτι το υποκειμενικό. Δηλαδή, αυτό που εμένα κάνει ευτυχισμένη, εσάς να σας προκαλέσει απέχθεια. Πιστεύω πως όλοι πρέπει να κυνηγήσουμε το όνειρό μας, χωρίς όμως να χάσουμε τους εαυτούς μας, χωρίς να απαρνηθούμε όλα όσα είχαμε κάποτε!
Τι εννοώ; Στο ταξίδι της ζωής μας, όταν βρισκόμαστε στην εφηβεία και στην αρχή της ενηλικίωσής μας, έχουμε κάποια πιστεύω, κάποιες πεποιθήσεις, που η ανεμελιά των χρόνων αυτών, μας επιτρέπει να υποστηρίξουμε με μεγαλύτερο σθένος και δύναμη. Τι γίνεται όμως στη συνέχεια; Ορισμένοι από εμάς, διαπιστώνουμε πως όσο προχωράμε, και ακολουθούμε το δρόμο που δείχνει στον καθένα μας η Μοίρα, ο δρόμος αυτός πολλές φορές, έρχεται αντιδιαμετρικά με τα πιστεύω μας. Και τότε τι κάνουμε; Εδώ είναι η πρόκληση. Εδώ είναι το πραγματικό δίλημα! Θα ακολουθήσουμε το πρέπει, το θέλω ή το πιστεύω;
Πιστεύω, πως για να βρούμε τη χρυσή τομή στο θέμα αυτό πρέπει, να υποστηρίξουμε τα θέλω μας, να διατηρήσουμε όσο περισσότερο αλώβητα τα πιστεύω μας, και να σεβαστούμε τα πρέπει. Γιατί οσο κι αν ενοχλεί η λέξη αυτή, κάποια πρέπει είναι αναγκαία για όλους μας, γιατί αν δεν τα τηρούσαμε, αν τα παραβλέπαμε, θα επικρατούσε αναρχία, αταξία, και γιατί όχι και διαφθορά! Κανείς δνε μπορεί να κάνει μόνο ότι θέλει, ή ότι πιστεύει κανείς όμως δεν είναι σωστό να παραβλέπει τα άλλα δυο και να εγκλωβίζεται σ’ ένα “πρέπει” …….
Άρα.. η λέξη κλειδί είναι… ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ