Δεν ξέρω τι έρχεται σε εσάς στο μυαλό, όταν διαβάζετε αυτόν τον τίτλο… σ’εμενα σίγουρα έρχονται πολλά. Τις προάλλες, την ώρα που για άλλη μια φορά η χώρα μας καίγεται και ο κόσμος προσπαθεί να σώσει τις περιουσίες και τη ζωή του, μάθαμε για μια απαράδεκτη φραστική επίθεση ενός αστυνομικού, στον πρωταθλητή ποδηλασίας ΑμεΑ, Νίκο Παπαγγελή. Συγκεκριμένα, την ώρα που το νεαρό παιδί πάλευε να σώσει το σπίτι του, ο συγκεκριμένος αστυνομικός, που είχε κληθεί για να βοηθήσει στην εκκένωση της περιοχής του Κουβαρά, στην οποία έμενε ο Νίκος, τον πλησίασε και η πρώτη κουβέντα που του είπε ήταν «Να δω πώς θα τρέξεις να φύγεις όταν έρθει η φωτιά». Αυτή λοιπόν η απαράδεκτη και ντροπιάστική ατάκα και στάση του αστυνομικού μου έδειξε για άλλη μια φορά πόσο χαμηλό είναι το επίπεδο ενσυναίσθησης στην πατρίδα μας. Πόσα λίγα ξέρουν όλοι για τους αγώνες που δίνουμε ο καθένας με τα δικά του προβλήματα.
Αν και στην αρχή ο σκοπός αυτού του άρθρου ήταν να κράξω τον τύπο που είχε το θράσος να μιλήσει έτσι σε έναν αγωνιστή της ζωής αλλά και της άθλησης, τελικά αποφάσισα ότι θα πάει άδικα η ενέργεια που θα σπαταλήσω αφού στο κάτω κάτω κάτι τέτοια ανθρωπάκια δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Προτιμώ λοιπόν να σας πω κάποια πράγματα μέσα από αυτά που έχω ζήσει τόσο η ίδια όσο και μέσω δικών μου και όχι μονο ανθρώπων. Να σας δώσω να καταλάβετε πως η ζωή δεν σταματά σε ένα ατύχημα, ή σε ένα πρόβλημα υγείας και πως ο κάθε ένας από εμάς έχει βρει τον τρόπο να προσαρμοστεί στις συνθήκες εκείνες που τον κάνουν διαφορετικό από τον άλλον. Ελπίζω επίσης με αυτό το άρθρο, να μεταδώσω λίγη θετική ενέργεια και σε όλους εκείνους που κάποια στιγμή στη ζωή τους (όπως κι εγώ άλλωστε) λυγίζουν, και νομίζουν πως δεν υπάρχει καμιά ελπίδα και πως δεν θα τα καταφέρουν.
Πρόσφατα λοιπόν, παρακολούθησα 2 συγκλονιστικά βιντεάκια από ομιλίες στο ΤΕD. Το TED για όσους δεν γνωρίζουν είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που οργανώνει και συντονίζει ομιλίες από ανθρώπους που έχουν διαπρέψει και ξεχωρίσει σε κάποιον τομέα , κι έχουν μια εμπειρία να μοιραστούν, κάτι να προσφέρουν, και γενικά αποτελούν πηγή έμπνευσης για όλους μας. Και τα δυο video αφορούσαν δυο άτομα που η ζωή τους δεν ήταν καθόλου εύκολη. Παρ’ ολα αυτά με το πείσμα τους και με τη δύναμη τους κατάφεραν να κάνουν τα αδύνατα δυνατά και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.
Το πρώτο βιντεάκι που είδα που μπορείτε να το δείτε εδώ είναι η ομιλία του Sam Burns, του 17 χρόνου που έφυγε πολυ μικρός απο τη ζωή, καθώς έπασχε από μια σπάνια ασθένεια με το όνομα Προγηρία. Η προγηρία, ειναι μια ασθένεια που κανει τον οργανισμό του ανθρώπου να γερνάει πολύ πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα στα 17 του ο Sam να μοιάζει με έναν μεγάλο άντρα πάνω από 70 (και λίγα λέω νομίζω). Κάποιοι από εσάς ίσως έχετε δει και την ταινία Jack με τον μοναδικό αξέχαστο Robin Williams που παρουσιάζει τις επιπτώσεις και την εξέλιξη αυτής της σπάνιας ασθένειας. Αν δεν το έχετε δει.. βάλτε το άμεσα στη λίστα σας…
Το δεύτερο βιντεάκι, από το οποίο “δανείστηκα” τον τίτλο και που μπορείτε να το δείτε εδώ αφορά την ομιλία της Janine Shepherd μιας αθλήτριας σκι, που ονειρευόταν να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς αγώνες. Ένα ατύχημα όμως, όχι μόνο δεν την άφησε να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο, αλλά της ανέτρεψε όλα όσα ήξερε στη ζωή της και την ανάγκασε να ζήσει εντελώς διαφορετικά.
Τελειώνοντας τα δυο αυτά βιντεάκια… έμεινα για λίγο σιωπηλή…. και πολλές σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου… Καθότι από πολύ μικρή, όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε, η ζωή δεν μου χαρίστηκε και πολύ (δεν της χαρίστηκα κι εγώ όμως ) βρήκα πολλά κοινά στοιχεία με τους δυο αυτούς ανθρώπους.
Καταρχήν εκείνο που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι πρόκειται για δυο άτομα τόσο διαφορετικά αλλά με τόσα κοινά σημεία. Η Janine είναι μια μεγάλη γυναίκα που το ατύχημα της συνέβη σε μεγάλη ηλικία, και έπρεπε να ξεκινήσει τη ζωή της από το μηδέν με νέα δεδομένα. O Sam από την άλλη, ήταν ένα παιδάκι που απο τη στιγμή που γεννήθηκε, έπρεπε να μάθει να προσαρμόζεται στην ασθένειά του και να ζει με συγκεκριμένα δεδομένα. Και οι δύο όμως είχαν τα εξής κοινά:
α)θέληση για τη ζωή
β)πείσμα
γ)πραγματοποίησαν τουλάχιστον ένα όνειρό τους.
Ακουγοντας την ομιλία του Sam, σε κάποιο σημείο μας μιλά για την δική του φιλοσοφία για το πως μπορεί να είναι ευτυχισμένος, ζώντας με την ιδιαιτερότητά του, και χάρηκα πολύ γιατί η δική μου φιλοσοφία είναι ακριβώς η ίδια.Συνοψίζοντας ο Sam (κι εγώ) πιστεύουμε πως το μυστικό για να αποδεχτείς τον εαυτό σου με όλες του τις ιδιαιτερότητες εχει τρεις πτυχές:
α)Μην εστιάζεις σε πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις, γιατί υπάρχουν τόσα πολλά που μπορείς να κάνεις
Αυτό όπως είδα το ακολούθησε και η Janine Berns η οποία, όταν είδε οτι δεν γινοταν να ασχοληθεί με το σκι ξανά, πόσο μάλλον να αγωνιστεί στους ολυμπιακούς, αποφάσισε να κάνει κάτι άλλο που της άρεσε. Να πετάξει!!! Να γίνει δηλαδή πιλότος! Και τα κατάφερε! Με το πείσμα της, με την επιμονή της, αψήφησε ολους τους κανόνες αλλά και τις αμφιβολίες του περιβάλλοντος της και πήρε δίπλωμα ιπτάμενου. Όταν λοιπόν το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι: Δεν μπορώ να το κανω αυτο, τότε σίγουρα δεν θα μπορεσεις να κάνεις τίποτα, δες ξανά το βίντεο με την Janine. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα έμενα μόνη μου στην Αθήνα οτι θα κατάφερνα να κάνω τα πάντα γύρω μου λειτουργικά και να συντηρώ τον εαυτό μου με μεγάλη άνεση. Δεν λεω οτι δεν υπήρξαν δυσκολίες. Φυσικά και υπήρξαν, και υπάρχουν. Το ζήτημα όμως είναι να βρεις τον τροπο να κάνεις την ιδιαιτερότητά σου, όποια κι αν είναι αυτή, να λειτουργει υπερ σου, και για σενα! Να ψάξεις να βρεις τρόπους να κανεις τα πάντα γύρω σου να δουλεύουν για σενα. Αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό να προσαρμόζεται στις δικές του ανάγκες. Αντιλαμβάνομαι οτι στη χώρα μας ολα αυτά ειναι ακομα πιο δύσκολα, αλλά με λίγη θέληση, προσπάθεια, ευρηματικότητα και γιατί οχι… φαντασία, όλα γίνονται. Αρκεί να το πιστέψεις και να το θέλεις. Ακόμα κι όταν ήμουν μικρή, και οι δικοί μου με κατέβαζαν στην πυλωτή της πολυκατοικίας καθισμένη σε μια καρέκλα, προκειμένου να δω λίγο τα αλλα παιδιά, να παιξω, να παρω λίγο αέρα και να ξεχαστώ, κι έβλεπα τους πάντες να τρέχουν γύρω μου, ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να λυπηθώ τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν λοιπόν τι μπορούσα να παίξω εγώ. Μπαλα καθιστή; Μπάλα καθιστή. Επιτραπέζια; Επιτραπέζια, Ηλεκτρονικά; Ηλεκτρονικά! Παιχνίδια με λέξεις με τραγούδια και οτι μπορειτε να φανταστείτε. Πάντα βρίσκαμε πράγματα να κάνουμε όλοι μαζί.
"Εγώ πιστεύω σ'εσενα,πίστεψε στον εαυτό σου. Να είσαι θετικός - Mike Holmes
β)Έχε γύρω σου πάντα αγαπημένα πρόσωπα!!!
Βασική φιλοσοφία της ζωής μου. Πάντα περιτριγυριζόμουν από ανθρώπους που αγαπούσα και με αγαπούσαν . Ενιωθα την αγάπη τους να με τυλίγει σαν δίχτυ προστασίας και πάντα αισθανόμουν πως αν πέσω…. θα είναι εκεί να με προφυλάξει. Πρώτα πρώτα οι γονείς μου, η θεία μου, αφενός πολύ στενοί και καλοί φίλοι, και τέλος λιγότεροι συγγενείς. Υπάρχουν τα στάνταρτ στη ζωή μου, και υπάρχουν κι εκείνοι που φεύγουν κι εκεινοι που έρχονται. Όσο περνάνε τα χρονια φιλτραρω ακομα περισσότερο και φροντίζω να αφήνω τους μπιιιιπ, θα το πω ετσι χοντρά κι ας μην αρμόζει στο κείμενό μου, τους μίζερους, τους περίεργους και τους ξινούς έξω από τη ζωή μου. Δεν έχω χώρο για αρνητική ενέργεια.Τώρα πια χωράνε μόνο οι θετικοί άνθρωποι, εκείνοι που κι εγώ νιώθω καλά μαζί τους , κι εκείνοι με αποδέχονται γιαυτό που είμαι. Είμαι ανοιχτή σε καινούριες γνωριμίες αλλά φιλτράρω πολύ περισσότερο σε σχέση με παλιά, και θέτω πιο εύκολα όρια. Και πιστεύω ότι έχω δουλειά ακόμα.
γ)Προχώρα ότι κι αν γίνει...προχώρα και μην κοιτάς πίσω.
Εδώ μου άρεσε πολύ κάτι που ειπε ο Sam, κάτι που και η ίδια πάντα ακολουθούσα: “Προσπαθώ σκληρά να μην σπαταλάω ενέργεια,με το να αισθάνομαι άσχημα για εμένα”. Μεγάλη φράση αυτή. Την ενέργεια λοιπόν που θα σπαταλούσα γκρινιάζοντας “γιατί σ’εμενα” “γιατί εγώ” και “γιατί όχι εγώ” την ξοδεύω στο να γεμίζω τη ζωή μου με μικρά πράγματα. Να περιμένω κάτι μικρό η μεγάλο που θα με κάνει να χαρώ και να νιώσω γεμάτη. Δεν χρειάζεται να ειναι κάτι σουπερ ουαου. Πρόκειται για μια συνάντηση με τους αγαπημένους μου φίλους, για ένα ταξίδι είτε με φίλους ειτε με γονείς, για το επόμενο επεισόδιο της αγαπημένης μου σειράς (καλα… μιας απο τις 15 που παρακολουθώ :P) , για τις εμφανίσεις και τα νέα τραγούδια της αγαπημένης μου τραγουδίστριας κλπ κλπ. Αλλά ακόμα και για την ώρα που θα γυρίσω σπίτι μου μετά απο τη δουλειά ή μετά απο μια απλά κουραστική ημέρα, θα φορέσω τις πιζαμες μου, θα αράξω στην καναπεδάρα μου, και θα βρεθώ στο δικο μου κόσμο. Στην τεχνολογία μου, στην μουσικη μου , στα βιβλία μου, στο γράψιμό μου…. Η Janine όπως ήδη είπα έβαλε ένα μεγάλο στόχο και κατάφερε να τον πετύχει. Τόσο μεγάλους στόχους δεν έβαλα ποτέ, και δεν ξέρω κι αν θα βάλω. Ξέρω όμως ότι όλα τα στοιχήματα με τον εαυτό μου, τα περισσότερα τουλάχιστον, κατάφερα να τα πετύχω.
Θα σας πω όμως δύο πραγματα.
α)δεν το εκανα μονη μου. είχα γύρω μου όπως ειπα το δίχτυ ασφαλείας μου.
β) θα σας αποκαλύψω εδώ το μυστικό μου. Δεν είμαι πάντα έτσι ειδικά τα τελευταία χρόνια… Υπάρχουν φορές που νιώθω κι εγώ ανασφαλής, που φοβάμαι, που με φοβίζει το άγνωστο , το οτι δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει. Δεν μου αρεσει που είμαι μόνη μου όσον αφορά το συναισθηματικό κομμάτι, θα ήθελα κι εγώ φυσικά να έχω τη δική μου οικογένεια όπως βλέπω ότι όλοι οι φίλοι μου γύρω μου κάνουν (και φυσικά τους καμαρώνω). Όμως μετα από λίγο ακολουθω τις πτυχές α και β της φιλοσοφίας μου κι όλα μοιάζουν καλύτερα! Μετά από τα δυο αυτά βίντεο που είδα, ας πουμε οτι με άγγιξαν τόσο, που κατάφερα να βρω ξανά την ίσως λίγο χαμένη μου φιλοσοφία, σκεπασμένη από τις δυσκολίες αν θέλετε της εποχής μας γιατί, κακά τα ψέμματα η κρίση μας εμποδίζει να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα, έστω κάποια από αυτά, και μας έχει στερήσει το κίνητρο αλλά και τη θέληση να προχωρήσουμε.
Καθώς όμως νίκησα τόσα στοιχήματα…. δίνω υπόσχεση πρώτα στον εαυτό μου και μετά στους ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπούν οτι θα το κερδίσω κι αυτό. Με όλα του τα εμπόδια! Κλείνοντας θα ήθελα να σχολιάσω λίγο και τον τίτλο που έδωσα στο άρθρο μου που δεν είναι δικός μου αλλά τον είδα σε αυτή τη σελίδα όπου διάβασα πρώτη φορά την ομιλία της Janine. Ένα διαλυμένο σώμα φυσικά και δεν σημαίνει διαλυμένος άνθρωπος. Υπάρχουν τρόποι ειδικά στην εποχή μας όπως ήδη είπα να κανεις τα πάντα γύρω σου να δουλευουν για σενα Θέλει πίστη, επιμονή, θέληση και ………. φαντασία
Έτσι λοιπόν, μια παράκληση σε όλους εσάς, όταν συναντάτε κάποιο άτομο δίπλα σας που πιθανό να έχει κάποιο πρόβλημα, είτε κινητικό, είτε νευρολογικό, είτε επικοινωνιακής φύσεως κλπ, μην μας κοιτάτε με οίκτο. Το βλέπουμε στα μάτια σας. Κανείς δεν θελει να τον λυπούνται. Παλεύουμε με όσα έχουμε…για όσα έχουμε!!!!
Γιατί… La vita e bella!!!!!
1 Comment